dimarts, 2 de desembre del 2008

[[ PAUSA ]]


Disculpad que no esté escribiendo últimamente, es que tras un año de estar viviendo juntos, Pei ha decidido dejarme porque quería ligar con chicas que estén más guapas que yo -pues no sé, porque aún está en la edad de poder hacerlooo y nuestra relación era demasiado estableee etc.- y esto ha sido un chingadazo duro. (No es recriminación, que conste ^_~. Ni rabia ni rencor, Pei, te deseo lo mejor de todo corazón.)

Estoy en proceso de recuperación, tranquilos, tengo el corazoncito roto pero como le decía al señor S hace poco... yo soy feliz por naturaleza, así que estaré lista para comerme el mundo en menos que canta un gallo. ^_^

De momento ya me he mudado de casa y estoy la mar de bien con unos compañeros de piso que están bien locos y me cuidan súper bien pero también me dan espacio para que esté sola cuando lo necesito. Esta semana me compro mi propia xboxcita, qué ganas tengo ya ^^ jiji

Yo lo sigo queriendo y toda la chingadera esta, pero acepté que se fue y lo quiero dejar libre cual pajarillo para que aprenda de sus errores y crezca y encuentre la felicidad de la manera que sea. Pero no me voy a quedar de brazos cruzados!! Si él no me valora, encontraré alguien que sí :) y yo también seré feliz al fin xD y así todos fueron felices y comieron perdices xD

Pero de momento necesito hacer una pausita, curar mis heridas un poco y luego... ¡¡¡volveré!!! ¡¡¡¡¡como las malas hierbas!!!!! jejejeje -sip, es una amenaza :D jeje-

Bueno, pues nada chiquillos! No siempre se puede ganar :) ni se puede tener todo. Así que ánimos y pa'lanteeee! ^_^

Besotes!


Nona

divendres, 7 de novembre del 2008

Japoneses pervertidillos... je, je, je

Bueno, bueno...

¡Llevo varios días que quiero escribir pero no para de llover trabajo! (Pero bueno, como suele decirse, más vale que sobre que no que falte, je, je)

Como os había prometido, hoy hablaremos de la impactante dualidad presente en los japoneses. Esta "dualidad" como yo lo llamo, es un aspecto que parece ser muy común en su sociedad, por ejemplo en las ciudades hay una asombrosa mezcla de cosas que parecen sacadas del futuro al lado de otras que son típicas de hace siglos.
En este caso particular que vamos a tratar ahora tenemos la pureza y dignidad extremas de las que tanto se enorgullecen al lado de los instintos más bajos y sucios.

Cuando vives en Japón un tiempo, percibes varias cosas: tocarse en la calle, ni que sea ir cogido de la mano con tu pareja, está mal visto. Una vez casados, es muy difícil que se separen aunque probablemente nunca se hayan querido (cosas de tener prisa por casarse antes de los 25 pq sino "eres un fracasado" <- en serio, incluso hacen pelis y series de mujeres desgraciadas que a sus 30 años aún no han encontrado esposo... pero este tema lo trato mejor en profundidad en otro post). El extremo rigor con que se crían los hijos (¿abrazar a tu hijo? ¡Por Kamisama, no seas degenerado! Qué cosas se te ocurren, hay que ver...). Su disciplina en los estudios y en el trabajo... etc etc, tienen un largo credencial relacionado con la dignidad y moralidad heredada de tiempos mejores. P E R O Ahhh... tenía que tener truco. Una sociedad tan reprimida no podía salir sana mental. Es cuestión de lógica. Si aprietas por un lado, peta por el otro. En la vida todo es cuestión de equilibrio, y ellos lo han roto. Por eso suceden cosas como las que os voy a mostrar un poco más adelante. Los matrimonios japoneses tienen una media de 15 a 17 coitos anuales. Que dices, estando de humor, eso, en una semana o dos como mucho pim pam... pero hay que me desvío. ¿Qué quiero decir con eso? Pues que el ser humano tiene necesidades, y si no se ven satisfechas del modo tradicional... se buscarán otros medios. Ahora quiero comentar que Japón sobresale en el terreno de la prostitución. No es sólo que sea uno de los países con más personas que hacen uso de ella, sino de su "calidad" en sí. Hay una tremenda variedad de oferta e incluso hasta las mentes más enfermas podrán ver saciadas sus ansias de manera rápida y eficaz. ¿Quieres un local de s&m? Haylos a puñados. ¿Que te va más el tema juegos y manga? Ahí tienes un local de mujeres disfrazadas de tus personajes favoritos dispuestas a hacer lo que sea por ti. ¿Te apetece un buen francés? Pues uno de los pink salons te servirá, llegas, te sientas, pagas por minutos y tienes la mamada de tu vida. O todas las que quieras. Consecutivas. ¿Que acabas de conocer a una tía por la calle y te la quieres tirar y no sabes dónde porque en casa está tu mujer? De cabeza a un "love hotel", dispuestos en miles de lugares. ¿Que eres un desgraciado pedófilo interesado en niñitas? Estás en el país adecuado. ¿Que quieres comprar ropa interior usada para hacer cosas feas con ella? Incluso se venden en máquinas expendedoras, con foto y datos exactos sobre cuánto tiempo se han utilizado esas bragas. De hecho, cuanto más, mejor se venden. ¿Que te va el enjokosai? *nota= viejales que tienen citas o sexo con jovencitas menores del instituto, cosa que hacen voluntariamente por dinero o ñoñerías como móviles de última generación, ropa de marca, etc, etc* Pues adelante, pon tu anuncio. Ellas harán cola. Y es que gente... las chicas japonesas, tan modositas que parecen, son, con perdón, las más zorras de todas. Obviamente hay gente DECENTE, pero tristemente, mi estancia allí me demostró por dónde iban los tiros generales. En fin, podría seguir y seguir eternamente :) De hecho, si dejamos de lado las opciones en que tienes que tener una enfermedad mental para caer, como la pedofilia o el fetichismo extremo de las bragas sucias, debo comentar que también vi el lado kawaii de su perversión. Preservativos en forma de animalitos del horóscopo, en forma de piruleta etc. Aunque eso me recuerda el novio que tenía por esa época... perve hasta la médula y aún así incapaz de salir a comprar preservativos en persona porque le daba vergüenza. Esa es la dualidad de la que hablo. Por este motivo las mujeres tienen que ir en un vagón aparte en el tren, para evitar pervertidos que les metan mano cuando nadie les ve, hay otakus sacando fotos de las bragas de las chicas que lleven falda, y quien dice chicas dice maniquís, hay escolares ofreciéndote sus servicios en cada esquina y un largo etc.

No me malinterpretéis, a pesar de lo que pueda parecer en este post, no condeno totalmente su conducta. Pero realmente, el hecho de haber vivido allí todo ese año, me hizo caer el velo que cubría mis ojos inocentes y descubrí que, realmente, los japoneses no son tan morales como nos pretenden hacer creer. (Ya sabéis, eso de mantener la "pureza de la raza" japonesa que estuvo tanto de moda hasta hace bien bien poquito).


Paso a defender mi explicación con material gráfico hallado aquí y allí de algunas frikadas japonesas que he encontrado. Tranquilos, me abstengo de poner obscenidades y cosas de mal gusto como un instrumento que vi para poder mirar en el interior de... eh... lugares..., uf, sólo de recordarlo ^^U En fin, objeto útil para ginecólogos, me imagino xD no sé qué le verán de interesante como juguete sexual. ^_^



Es común el uso de cojines y sábanas con imágenes pervertidas de mujeres de dibujos desnudas en ellas. De esta foto me encanta la cara que pone... está graciosísimo "so ronery"... Engurish, qué grande, otro día escribo de eso.


¡Me sé más de uno a quién no le importaría usar estos baños! Pero me preocupa el que se ponga delante de la chica que parece que se esté riendo del tamaño de...


Perversión de tamaño gigante que nos recuerda la realidad de esa sociedad. Después de ver esto, como para olvidarse, señores... Me imagino los viajeros perves del tren levantando la vista por las ventanas intentando ver las braguitas de la niña esta... jajajaa... qué triste xD


Bueno, bueno, bueno. Este juguetito sexual me dejó sin palabras. Porque no podía parar de reir, claro. xD


Mira, esta y la siguiente son de mis imágenes favoritas (nunca los he probao, que conste en acta). Son tan cute que da como cosa y todo xD


Se parecen TANTO a los de la caja de galletas.... ^^UUUU


Bueno, estos Doritos, ¡sobran las palabras! ¿¿En qué mente degenerada esto es placentero?? xD

Mira, mira, las piruletas-preservativo que decía. Qué monas ellas. xD


¿A quién le apetece un pastelitooooooo? *nota, se venden en cualquier kombini de tres al cuarto por menos de 400 yenes* *nota2, esto es muy baratp*


Las piruletitas de cerca. Es que me encantaron xD


Y hala, hasta aquí la frikada monumental que ha sido este post. En el siguiente prometo ser más seria. O no. Ya veremos xD.

divendres, 31 d’octubre del 2008

El inglés... ¿la lengua más fácil del mundo?

¡Hola a todo el mundoooooooooooo!

Hoy vamos a charlar un poco sobre lengua. "Nooooo, qué aburridoooo" diréis algunos... pero hijos, es lo que hay. Cada uno tiene sus aficiones y para mí, esta es de las más importantes. ^_^ Además, ya veréis que no es tan grave... venga, ánimo, ¡a leer! ;D

Al estudiar varios idiomas, uno se da cuenta de que a pesar de las apariencias no hay idiomas "más fáciles o más difíciles que otros" sino que simplemente hay gente con más facilidad para un tipo de lengua u otro. Me explico con un ejemplo muy sencillo: para alguien cuya lengua materna sea una lengua románica, le será más fácil aprender otra del mismo tipo mientras que a un japonés, le será más fácil aprender coreano -porque ambos comparten muchas similitudes con el chino (es lo que tiene ser invadido y reinvadido varias veces, ya hablaremos del tema otro día)-.

A pesar de eso sí que hay idiomas más simples que otros en ciertos aspectos concretos. En japonés, por ejemplo, no hay ni género ni número. Cuesta de creer que te puedas entender, ¿verdad? Es un lenguaje que se basa mucho en el contexto, a diferencia de otros idiomas mucho más específico.
El inglés es un infierno para la mayoría de estudiantes, pero es es un fenómeno que sucede básicamente porque se ven forzados a aprenderlo, no lo hacen por gusto. Los que sí lo hacen por amor a la lengua verán rápidamente como éste se deja mimar y abrazar y que a pesar de pequeños pormenores como la pronuncia y el sobreuso de la homonimia, nos brinda con una gramática bastante sencilla, palabras cortas sin género que dificulte su aprendizaje y una lista de irregularidades que dentro de los estándares del español, por ejemplo, tampoco es tan larga.

Pero...¿es el inglés la lengua más fácil del mundo como algunos abogan? Yo tampoco diría tanto... y si no, leed el siguiente poema, hecho específicamente para desalentar al más voluntarioso estudiante de dicha lengua:

DREADFUL LANGUAGE

I take it you already know
Of tough and bough and cough and dough?
Others may stumble, but not you
On hiccough, thorough, slough, and through?

Well done! And now you wish, perhaps,
To learn of less familiar traps?
Beware of heard, a dreadful word
That looks like beard and sounds like bird,

And dead: it’s said like bed, not bead -
For goodness’ sake, don’t call it deed!
Watch out for meat and great and threat,
(They rhyme with suite and straight and debt.)

A moth is not a moth in mother,
Nor both in bother, broth in brother,
And here is not a match for there,
And dear and fear for bear and pear,

And then there’s dose and rose and lose -
Just look them up - and goose and choose,
And cork and work and card and ward,
And font and front and word and sword,

And do and go, and thwart and cart -
Come, come I’ve hardly made a start!

A dreadful language? Why man alive!
I’d learned to talk it when I was five,
And yet to write it, the more I tried,
I haven’t learned at thirty-five!

Ah... ¿no es maravilloso? ¡Esto hace las delicias de cualquier lingüista! Pero hoy no lo analizaremos, lo dejo simplemente para el goce y disfrute de todos vosotros que, como yo, os lo pasáis bien con estas cosas. De hecho, sigue la coña y os muestro otro ejemplo de por qué el inglés es más difícil de lo que parece:

The dove dove into the bushes.
Wo polish Polish furniture.
He could lead if he would get the lead out.
A farm can produce produce.
The dump was so full it had to refuse refuse.
The soldier decided to desert in the desert so he could eat dessert.
The present is a good time to present a present.
At the Army base, a bass was painted on the head of a bass drum.
I did not object to the object.
Insurance for the invalid was invalid.
Bandages were wound around the wound.
There was a row among the oarsmen about how to row.
They were too close to the door to close it.
The buck does funny things when does are present.
A sewer had to stitch a tear in the sewer line.
To help with planting, the farmer tought his sow to sow.
The wind was too strong to wind the sail.
After a number of novocain injections, my jaw got number.
I shed a tear when I saw a tear in my clothes in the shed.
I had to subject the subject to a series of tests.
How can I intimate this to my most intimate friend?
I spent last evening evening out a pile of dirt.

Paso a recitaros ahora otro poema que ha caído en mis manos escrito por E.L. Sabin y que muy sabiamente duda de la relación existente en su idioma entre sonido y letra escrita... porque si por algún motivo destaca el inglés es, sin ningún lugar a dudas, por su mmm... prolífica pronunciación. No hace falta más que un par de metros cuadrados de distancia para que la pronunciación de la misma palabra cambie tanto que incluso entre nativos les sea difícil entenderse. Ahhh, maravillas de la lengua. Aquí os lo presento:


OUR STRANGE LANGUAGE

When the English tongue we speak,
Why is “break” not rhymed with “freak”?
Will you tell me why it’s true,
We say “sew” but likewise “few”,

And the fashioner of verse
Cannot cap his “horse” with “worse”?
“Beard” sounds not the same as “heard”,
“Cord” is different from “word”;

“Cow” is cow but “low” is low,
“Shoe” is never rhymed with “foe”;
Think of “hose” and “dose” and “lose”,
And of “goose” and also “choose”;

Think of “tomb” and “bomb” and “comb”,
“Doll” and “roll” and “some” and “home”,
And since “pay” is rhymed with “say”,
Why not “paid” and “said” I pray?

We have “blood” and “food” and “good”,
“Mould” is not pronounced like “could”;
Wherefore “done” but “gone” and “lone”?
Is there any reason known?

No in short, it seems to me
That sound and letters disagree.

Y para todos aquellos de vosotros que digáis "¡JA! Pues tampoco es para tanto esto del ingles, si total, para eso existe el spell checker del word... Hay que ver Mariona cómo no has pensado en eso, eh..." pues a todos vosotros os digo al más puro estilo de Chiquito de la calzada "NOOOOOORRRRR!!!" y "CUIDADÍIIIIN!" pooorque eso no sirve para nada, ¿¿me leéis?? ¡¡P-A-R-A---N-A-D-A!! Y si no os lo creéis, podéis estremeceros con casos tan escabrosos como el siguiente poema:

ODE TO A UTILITY

Eye have a spelling chequer,
It came with my pea sea,
It planely margues four my revue,
Miss steaks eye kin knot sea.
Eye strike a key and type a word
And weight four it two say
Weather eye am wrong oar write -
- It shows me strait a weigh.
As soon as a mist ache is maid,
It nose bee fore to long
And eye can put the err or rite.
It’s rare lea ever wrong.
Eye have run this hole poem threw it -
- I am shore your please too no,
It’s letter perfect awl the weigh.
My chequer tolled miso.

Y bueno, hasta aquí mi dicharachero berrinche en contra/a favor del inglés. A todos aquéllos que a pesar de todas las circumstancias expuestas estáis decididos a meteros en este lodoso terreno -y además alegremente y tan requetefelices de hacerlo: ¡¡BIENVENIDOS A MI MUNDO!! ^_^


PD. ¡Gracias Héctor por mostrarme ese poema que me inspiró a hacer esto!

dimarts, 28 d’octubre del 2008

Obento time!!

¡Hola, hola, hola!

Como por algún milagro supremo me he quedado sin nada que hacer por el momento aquí en el trabajo, aprovecho para contaros alguna cosilla.

Hoy, como indica el título del post os hablaré de esta maravillosa invención japonesa. Los bento (obento para los niños. Japanese grammar quickie: pon "o" al principio de las palabras... ¡y tendrás la manera infantil de decir las cosas! For instance: "obento" (caja de comida), "okasan" (mamá), "ohashi" (palillos), etc, etc. Normalmente se usa para cosas que les son cercanas a los críos).

Si tuviéramos que definir a los japoneses, ¿cómo lo haríamos? Unos simples adjetivos valen: inteligentes, pacientes, locos de atar, masoquistas, con los dientes pa Cuenca, y un largo etcétera. ¿Un ejemplo de qué puede salir de alguien así? La creación de los bento.
Los bento son cajas de comida que las mamás preparan para que sus hijitos queridos se lleven la comida hecha al colegio o para cuando salen de excursión a comer fuera. Hasta aquí todo bien. Pero claro, no podía quedar así; como viene siendo implícito en su naturaleza, si no lo hacen "cute" y se tiran más de 4 horas en hacerlo... no vale la pena hacerlo. Je, je, je, me vienen a la cabeza ejemplos de otras culturas como por ejemplo los chinos que se matan a hacer esculturas con zanahoria y otras cosas así tan lejanas de nuestra naturaleza vaga española jajaja. Pero... el nivel que se alcanza en los bento es algo que va mucho más allá. Además... la temática que escojan tiene que variar cada día o como mucho cada semana... porque son unos mimados y unos tiquis-miquis jeje (ya me gustaría a mí que alguien me preparara bentos así... pq yo, la paciencia de hacerlos como que no... ^^U). ¿Que si se requiere paciencia, decís? Mirad las imágenes que he recolectado si no me creéis.

Pero antes un poco de historia sobre el bento: se cree que fue creado más o menos a finales del período Kamakura, pero se desarrolló y refinó durante el período Edo donde ya se usaban cajas de madera y eran llevados a fiestas de hanami (contemplar la llegada de la primavera, por ejemplo, viendo caer los pétalos de los cerezos) y otras situaciones especiales. Pero aaaaah, aaaaaaaaah, chiquillos. En mi opinión no llegó a su máximo esplendor hasta la época Meiji actual, cuando se crearon los EKIBEN (siguiendo la tradición de machembración de palabras en japonés: eki (estación de tren) + bento).

Aaay los ekiben maravillosos. Pues imaginad, con el estrés que hay hoy en día sólo las amas de casa japonesas más dedicadas tienen tiempo de levantarse a las seis de la mañana para preparar los bento de toda la familia. ¿Y qué hay de todos esos solterones niños de mamá salarymans que no saben hervirse un huevo? ¡Pues hacen uso de los ekiben, claro está! Como todo en nuestra triste realidad, hecho por una máquina en grupos de cientos, formado en su mayor parte por basura y vendido por el cuádruple de su precio original ^_^. Pero eso no quita que estén la mar de buenos y lo mejor... ¡fáciles de usar! Abrir. Comer. Tirar. ¡Hala! ni lavar los trastos toca :) eso sí... a costa de qué :P calidad y amorrr (¡¡oisss!!)

Descripción rápida de los bento: cajitas de comida, generalmente con una base de arroz y complementado con verduritas, salchichitas, carnes diferentes, huevo en todas sus variantes -es decir, frito, duro, hecho tortilla etc-, algas (normalmente usadas para que lo "cute" del plato se vea incrementado x10 como veréis en las imágenes a continuación) y el elemento más importante de todos: LAS SOBRAS. Sip, es la mejor manera de deshacerse de todas esas sobras que por sí solas no te dan para un plato único, pero que si las pones en un bento te quedará la mar de bien. Eso sí, solo en manos expertas. Si lo metes todo junto y haces un "poti-poti" que decimos en catalán... pues mal. xD


En fin, paso a enseñaros mi colección de bento particular que he ido recogiendo de aquí y de allí. Estos están hechos para los críos cuando van al cole... y son monísimos, la verdad.



Increíble, ¿verdad? Si cortas de cierta manera las salchichas... tachán!!!!! pulpitos!

Siguiente imagen:


Oléee, un gatito de arroz, huevo, jamón y... no sé, cosas, ¡¡qué rico!!

Más, más:


Dioses, sandwiches con forma de corazoncito hechos con queso y jamón... mega cute y apetecible, la verdad *_*


Pollitos de huevo enamorados... hay que ver qué imaginación llegan a tener.


Jejeje, este tipo de onigiris tb puedo hacerlos yo, algún día subiré fotos de mis creaciones!!


Cerditos de arroz y jamón... yo también quiero!


(bueno esto no está metido en la típica cajita de bento, pero sigue la estética bentiana xD)


Es muy común que las mamás creen comida con los dibujos favoritos de sus hijos, como en este caso!

Y bueno, paso ahora a presentaros los más frikis... que son de los que te quedas con la boca abierta, chicos, algo increíble:












¡MAGNÍFICO!

Edit: ¡Añado un par de imágenes más de la mano del link que el señor P. ha provisto! gracias! ^_^

divendres, 24 d’octubre del 2008

¿Somos lo que jugamos?

Partiendo de la premisa "somos lo que comemos" y aplicándola a los juegos, la tendencia que mostremos a la hora de elegir nuestros pasatiempos favoritos será un ejemplo de nuestra manera de ser.

Esto se merecería una perspectiva más amplia, teniendo en cuenta juegos de mesa y deportes etc etc, pero en este caso me voy a centrar en los videojuegos. Me pongo yo misma de ejemplo: ¿cuáles son mis juegos favoritos? Los juegos de rol, sin lugar a dudas. ¿Qué dice esto de mí? Este tipo de juegos yo los considero como libros en los que tú puedes ser el protagonista y poco a poco vas desentrañando la historia al mismo tiempo que la personalizas con tus pinceladas ya que tienes poder de decisión. Dice: imaginación, amor a la lectura, paciencia (suelen ser juegos muy largos). Asímismo, son dignos de mención otros tipos que me gustan aunque tal vez no en tan gran medida: los juegos de acción (entre los que cuento shooters y los de plataformas) y los puzles. Con los primeros suplo la falta de adrenalina que a veces echo de menos en los rpg y con los segundos me rompo un poco más el coco, que viendo mis tendencias masoquitas -soy traductora de japonés, recordad- no es tan extraño. Me gusta tener que pensar. Me viene a la mente el ejemplo de Braid, que el señor P. tan bien describió en su blog. También me vienen a la mente esos momentos de desesperación máxima en que o apagabas la consola un rato o la querrías tirar por la ventana de tan gran frustración que llevabas encima. Juas. Pero... no cambiaría por nada del mundo el sentimiento de satisfacción al conseguir resolverlos (ahhh, ni las celebraciones posteriores, claro, je, je, je).

Bueno, que me estoy enrollando como una persiana y quería comentar otra cosa. Es curioso que incluso dentro de la sección de personas jugonas, tengamos más afinidad con unos que con otros. Es algo casi... "horoscópico" -toma palabro inventado-. Me explico, yo, por ejemplo, sé que mi carácter tendrá poco o nada que ver con un fanático de los juegos de carreras.

De hecho, esperad, que tengo una iluminación. Deberíamos hacer una discriminación aquí. A alguien que le gusten los juegos de carreras y que sea un gamer hecho y derecho puedo respetarlo y apreciarlo. Pero a quien jamás de los jamases podré llegar a considerar de mi mundo ni de un planeta remotamente cercano, por mucho que juegue """juegos""" son a los que se compren -y oh terror, disfruten- de engendros tales como "project beauty", juego japonés en donde te enseñan a maquillarte, "petz dogz fashion" -por diox todopoderoso, que el nombre lo dice todo-, y, por desgracia, un sinfín de juegos más que están en la línea.

Y ay... qué triste es la realidad, que cuando trabajas en una empresa de videojuegos como nosotros, te das cuenta de qué es lo que vende más... Para citar el ejemplo anterior, petz dogz ha sido el top-ventas de ubisoft. Esto amigos míos, es muy triste. xD <- me río para no llorar xD. Acabo de darme cuenta que salto de un tema a otro sin ton ni son, así que voy a recrearme en ello un poco más :D Mirad, esta tarde el señor P y yo nos vamos al Video Games Live... ¡¡y tengo unas ganas locas de que sea ya la hora!!

En fin chicos... me despido ya por hoy, que quiero hacer ver que trabajo ^_^. Pero antes... os dejo una pregunta que quiero que me respondáis. Teniendo en cuenta lo arriba mencionado, ¿sois lo que jugáis?




Esta imagen es nuestro futuro, amigos, somos lo que somos... ¡y orgullosos de ello!

dilluns, 20 d’octubre del 2008

"¡Volad, criaturas de la noche, volad!"

Premio para quien me diga quién dice esta famosísima frase, je, je.
(Pista: es algo de dibujos animados)

Bueno, pues tan bonito título viene a razón de que os quiera presentar mis últimas creaciones. Por desgracia, no pueden volar... pero vaya, que si pudieran, lo harían. (Tish... obviamente xD si yo pudiera volar, tb lo haría... hay que ver que cosas digo a veces xD).

En fin, sin más dilación ¡aquí tenéis a mis muñequitos de papel maché pintados durante uno de los lunchbreaks en la oficina! yeahh xD aprovechando el tiempo xD


taráaaaaa!

Os los presento: tenemos al ratón Ratafia (nombre de un licor catalán xD), a Pochijava allí to' apalancao, a la super cute Ungoliantcita i Babosín sacándonos la lengua. Mira, me pilláis de buenas, así que pondré un zoom particular a mis favoritos. ^_^


Puchijava


Babosín


Ungoliantcita

Pos están hechos simplemente con papel y cola blanca, dejados secar y luego pintados con acuarelas.
La mejor es Ungoliantcita jejejeje ¡me encantaaaaaaaaa! Le puse además patitas peluditas que se pueden mover y la puedo enganchar del borde de la pantalla del ordenador en el trabajo y todo, está graciosísima :) .

En fin, esta es mi tontería de hoy! espero que os haya gustado!!!

((Hala pues, vuelvo al tajo que ya llegó el nuevo batch para editar... maldición, este proyecto se está llevando la palma en cuanto a mal organizado... y os juro que he trabajado en proyectos basura eh... y aún así.. .en fin... Píndaro que en el QA os pillen confesados, que si para mí está siendo una tortura no quiero saber para vosotros xD))

Besicos a todos!

Nona.

dimarts, 14 d’octubre del 2008

[All the Way] Traducción y pensamientos

(A petición popular, esta entrada irá hoy en castellano... pero no os acostumbréis, que estáis ante un blog multilingüe ;)

¡Hola chicos! Hoy esto va de traducción.



Justamente estamos viendo con el señor P una serie de animación llamada Kino no tabi (El viaje de Kino -ojo, no confundir con el viaje de Chihiro-). Trata sobre una jovencita que por ciertos motivos que no os voy a espoilear viaja a diferentes países y puede comparar sus culturas y tradiciones. Ciertamente es un anime que se sale de lo común en lo que se refiere a su carga filosófica ya que a cada episodio te da algo que pensar. No cae en el estándar de cuento con moraleja ni mucho menos, simplemente Kino se encuentra en situaciones en las que hay que tomar decisiones y, aunque suele guiarse por una politíca de no intervención, hay veces en las que simplemente no puede no actuar.

La premisa que se repite en la mente de Kino es la siguiente: "El mundo no es bonito". Pero... ¿realmente no lo es? En sus viajes ella se encontrará de todo, países destruidos y otros en los que no le importaría quedarse. Debe seguir siempre adelante, en busca de una respuesta a su pregunta... a lo mejor algún día podrá ser capaz de responderse a sí misma.

Como comentábamos con el Sr. P, parece que tenga cierta influencia del principito... pero tras informarme adecuadamente, se ve que el autor desconocía dicha obra y no fue hasta después que le comentaran el parecido que la leyó y, según se dice, se sintió tremendamente honrado con la comparación -¡no es para menos!-.
El mensaje que transmite la serie, a mi parecer, es bello. Te indica la necesidad de ver las cosas buenas a tu alrededor, no todo es negro; así como tampoco todo es blanco. Debemos regocijarnos entre estas capas de gris que, irónicamente, dan color a nuestras vidas.

Bueno, esto iba de traducción y he acabado metiéndoos un rollo filosófico je, je, je. La cuestión es que de tanto escuchar la canción del opening, le he pillado cariño y he decidido traducirla. Aquí os pongo la letra en kanji, en romaji y luego mi traducción, ea, ¡sesión completa! Para ver el vídeo podéis dirigiros al youtube o si estáis perezosos, haced simplemente clic aquí.


----------------------------

「all the way」

空は果てしない 心の鏡だからね
毎日色を変えてく 映し出すように

白く はいた 煙 雲になって
こぼれ そうな 涙 隠していて
信じる 物が 壊れてく時には
目をとじて願う

一人きりで 眠れない 夜に落ちても
闇の中に 瞳とじて 星の輝きに耳を澄ましてる

長い旅路に 一人たたずむ時には
心に浮かぶ 日々をめぐり歩きだす

この身 汚し 頷く強さと
いつも 前を 見つめたい弱さを
誇り 高く 眼差しで誓う
負けたくないから

譲れないから 裸足でも 走り続ける
蒼い空の 月のように 儚さ抱いて手を伸ばしたい

遠く遠く 飛んでいく 渡り鳥みたいに
君の元に 届けたい 明日吹く風を

一人きりで 眠れない 夜に落ちても
闇の中に 瞳とじて 星の輝きに耳を澄ましてる


----------------------------

All the way
(Romaji)

sora wa hateshinai kokoro no kagami dakara ne
mainichi iro wo kaeteku utsushidasu youni

shiroku haita kemuri kumo ni natte
kobore souna namida kakushiteite
shinjiru mono ga kowareteku toki ni wa
me wo tojite negau

hitori kiri de nemurenai yoru ni ochite mo
yami no naka ni hitomi tojite hoshi no kagayaki ni mimi wo sumashiteru

Shoo shoo ah...
Close your eyes and see
Close your eyes and open up your mind

nagai tabiji ni hitori tatazumu toki ni wa
kokoro ni ukabu hibi wo meguriarukidasu

kono mi kegashi unazuku tsuyosa to
itsumo mae wo mitsumetai yowasa wo
hokori takaku manazashi de chikau
maketakunai kara

yuzurenai kara hadashi demo hashiritsuzukeru
aoi sora no tsuki no youni hakanasai daite te wo nobashitai

tooku tooku tondeyuku watari tori mitai ni
kimi no moto ni todoketai ashita fuku kaze wo

hitori kiri de nemurenai yoru ni ochite mo
yami no naka ni hitomi tojite hoshi no kagayaki ni mimi wo sumashiteru


----------------------------
Traducción

El cielo no tiene límites porque es el espejo de mi corazón,
y, como si fueran reflejados en él, los colores de cada día van cambiando.

El blanco humo se eleva hacia el cielo y se convierte en una nube.
Escondo las lágrimas que luchan por caer.
Cuando las cosas en las que creo se rompen en pedazos,
cierro los ojos y mantengo la esperanza…

Y aunque me encuentre sola y no pueda dormir,
rodeada de la oscuridad más absoluta en la noche,
Cierro los ojos e intento escuchar el brillo de las estrellas.

En los momentos de este largo viaje en los que me paro por un instante,
un pensamiento fugaz cruza mi mente; los días van pasando.

Hay una parte de mí, sucia, que se inclina hacia el poder
y mira con desprecio la debilidad.
Juro aquí y ahora con orgullo
que nunca me dejaré vencer por estos sentimientos.

Jamás me rendiré, y aún con pies descalzos, seguiré corriendo.
Tal y como la luna se levanta en el cielo azul de la mañana,
quiero alzar los brazos y abrazar mi propia fugacidad.

Quiero volar lejos, muy lejos, cual ave migratoria,
y llegar así con el viento del mañana hasta donde tú estés.

Y aunque me encuentre sola y no pueda dormir,
rodeada de la oscuridad más absoluta de la noche,
cierro los ojos e intento escuchar el brillo de las estrellas.

----------------------------

Puede que la traducción no sea 100% acurada... ¡es japonés! la misma frase se puede interpretar de mil maneras distintas... ¡¡me apasiona!!
Acabo de darme cuenta que hay un par de frases más en el romaji que en la letra en kanji... vaya por diox. Es algo que se oye de fondo "Cierra los ojos... y abre tu mente" ^_^. (Esto es el punto final, no una peca jeje).
Bueno, esto se ha hecho inmensamente más largo de lo que pretendía así que voy a cortar el rollo por hoy.

¡Pensad en todas las cosas buenas que tenéis en vuestras vidas! ¡Son muchas, os lo aseguro!
¡¡Besos a todos!!

Nona.

dilluns, 13 d’octubre del 2008

Oh benvinguts, passeu, passeu!

Com deia la cançó, "de les tristors en farem fum"! I veureu, he decidit començar a escriure per a repartir alegria a tort i a dret, perque tots som capaços de canviar el nostre estat d'ànim. És tan sols cosa de voluntat; sí, sí! Com ho llegiu... a tots aquells de nosaltres que de cop i volta ens trovem que estem malhumorats, per qualsevol motiu, grisos i sense ganes de fer res... doncs la culpa és tan sols nostra. Hem de trobar la manera de fer "clic" en el nostre caparró i esboirar tots aquests mals pensaments. Teniu raó, no és gens fàcil, però si aconseguiu arribar a aquest estat d'harmonia mental veureu com tot us va molt millor.
Jo ho he aconseguit i estic tant contenta que per això he inaugurat aquest blog, aquesta espurna xiroia que sóc jo vol compartir la seva felicitat amb tothom! ^_^

Com diem a la meva colla de diables,
Au, salut i espurnes, companys! :)